Ljubavni zoo

onom u stihovima pod naslovom "Inačice, nalazi & druge životinjske igre", te onom u obliku kraćih komentara, odnosno bilježaka koje su striktno vezane uz određenu pjesmu. U bilješci uz pjesmu "Gdje vrapčići su bili" Mascioni kaže da će u tom motivu 'onih uobičajenih dvadeset i pet čitatelja' zacijelo zapaziti određenu 'nejasno opsesivnu žicu' jer je njegovo iskustvo prepuno vrabaca koji tako postaše njegovi 'prijatelji - ili jednostavnije kolege'. Ovdje se ne bih previše zadržavao na samom motivu - uzgred, vrapci u toj pjesmi uglavnom funkcioniraju kao antiteza simbolički cjelovitijim lastavicama - koliko na spomenutoj brojci. Gesta kojom autor precizira broj svojih potencijalnih i/ili aktualnih čitača ovdašnjim je ljubiteljima književnosti itekako dobro poznata. Pomišljam, naravno, na Borgesa i na njegovo ironično, ali jednako tako i začudno stajalište da je idealna situacija za pisca ona kada može reći da poznaje osobno svakog od svojih čitatelja. Borges je pri tome, izmedu ostalog, kalkulirao s učincima te izjave kao retoričke figure, nadograđujući svoj tekst sasvim specifičnim komplotom koji se odvija na relaciji pisac - čitatelj. U takvu okviru umanjivanje postaje ograničavanje u smislu specifičnog izbora pa retorička figura ne smjera stvaranju viška značenja putem kompresije već je postavljena u poziciju katalizatora, odnosno svojevrsne šifre s kojom se ulazi u drugu, metatekstualnu razinu.